পৃষ্ঠা:তত্ত্ব-কথা (Tattva-Katha).pdf/১৩৫

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

হৰিনামে কৰে সবে সুসাঙ্গ।

       ভাগৱতৰ অষ্টম স্কন্ধত শুক্ৰ ঋষিয়ে এই কথা কৈছে। এই ব্যৱস্থা মতেই সকলো যাগ-যজ্ঞৰ অধিপতি যজ্ঞেশ্বৰ হৰিৰ নাম যাগ-যজ্ঞৰ অন্তত সুমৰণ হৈ আহিব লাগিছে। হৰিনামৰ এনে মহিমা জানি তাক অপ্ৰয়াসে সকলোৱে লৈ তৰি যাব বুলি পূৰ্ব্বত বেদে তাক হৃদয়ত ধাৰণা কৰি ধন হৈও, দেৱ ভুদেৱসকলৰ পৰমাৰ্শমতেই হওক বা আন কেইবাটাও কাৰণতে হওক, তাক দুৰ্ল্লভ কৰি আন পুষ্পিত অসাৰ বা অল্পসাৰ পন্থাৰ লগত লুকাই থৈছিল –

নামৰ মহিমা জানি সমূলি।
জগতেৰে মোক্ষ হইবেক বুলি।।
পূৰ্ব্বত আৰু গোপ্য কৰি থৈল।

       কালমায়াৰ অধিকাৰী এক ঈশ্বৰৰ নাম আৰু সেৱাইহে যে সাৰ পদাৰ্থ এই কথা বেদৰ ঋষিসকলে যেনেকৈ জানিছিল, জগতৰ আন আন ডাঙৰ ধৰ্ম্মপন্থাৰ জ্ঞানীসকলেও তেনেকৈ অতীজ কালৰেপৰা জানিছিল। কিন্তু নানা কাৰণত আমাৰ বেদৰ ঋষিসকলৰ দৰেই তেওঁলোকেও তাক গুপ্ত কৰি ৰাখিছিল।

       আমাৰো বেদ উপনিষদ বেদান্ত আদি শাস্ত্ৰত বিক্ষিপ্ত আৰু গুপ্ত হৈ ইমান যুগ থকা এক অদ্বিতীয় ঈশ্বৰৰ নাম আৰু উপাসনা এই যুগত এনে গুপ্ত ধন উলিয়াই সকলোকে দিবলৈ পাৰিছিল আমাৰ শঙ্কৰদেৱৰ গাত ভাৰ আৰু তেওঁ সেই কাৰ্য এনে সুন্দৰকৈ কৰিলে যে তৃতীয় স্কন্ধ ভাগৱতৰ পদ কৰোতা গোপালচৰণ দ্বিজে ক'বৰ নিচিনা আমি অসমীয়াই –

কোটি কোটি কল্প যদি        উপকাৰ কৰো আতি
তভো গুণ শুজা নাযায় তান।

       আমাৰ মানুহে সাধাৰণ সাপৰ মন্ত্ৰ বা মূৰৰ বিষৰ মন্ত্ৰ অথবা আসুৰিক দৰৱ এটা জানিলে, তাকে লোকক নিশিকায়, অনেক সময়ত সেই মন্ত্ৰ সেই দৰৱ সেই লোকৰ পেটতে থাকি তাৰে সৈতে মৰি যায়, তথাপি তাক কাকো, অনেক সময়ত বাপেকে পুতেককো শিকাই নাযায় ; এনে স্থলত ভৰসংসাৰ তৰিবৰ উপায় –

হৰি ৰাম হৰি ৰাম এ মূল মন্ত্ৰ।
কলিত নাহি তপ যজ্ঞ যন্ত্ৰ।

       এই মহামন্ত্ৰ দয়ালু শঙ্কৰদেৱে বক্তৃতা-উপদেশ তৰ্কযুক্তিৰে, ঘোষা-গীতা-ভটিমাৰে, ভাওনাৰে, খোল-মৃদঙ্গৰে, কীৰ্ত্তনৰ ভোৰ-তালেৰে গাই সকলো লোকৰ মনোমোহা কৰি শুনাই সকলোকে শিকাই দি গৈছে ; এনে উদাৰ কৃপালু মহাপুৰুষৰ ধৰ্ম্ম সাম্প্ৰদায়িক ধৰ্ম্মনে ? লোকক কৰ্ম্ম কৰি স্বৰ্গসুখ লভিবলৈ দিয়া বেদে নিজে ঈশ্বৰক স্তুতি কৰি কি কৈছিল, এবাৰ শ্ৰীমদ্ভাগৱতৰ দশম স্কন্ধৰ বেদস্তুতি পঢ়ি চোৱা।

জগত সংহৰি শুতি আছা নাৰায়ণ।
প্ৰথম নিশ্বাসে বাজ ভৈল বেদগণ।।
জগাইল বিষ্ণুক স্তুতি কৰি ভক্তিভাবে।