এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
(১৭)
ঘুৰিছে সদাই হাঁয়!
কালৰ চকৰি,
লোৰ শিকলিৰে মুখ
বান্ধিব নোৱাৰি।
কালি ৰাম ৰজা হব
কত মনে আশ,
কিন্তু কোনে জানিছিল
হব বনবাস?
দুৰন্ত শমনে আহি
হৰিলে এটিক,
হৰিলে প্ৰাণৰ মোৰ,
সাদৰী ভনীক।
ভনীটিৰ পুষ্প-প্ৰাণ
নিলে উৰুৱাই;
‘যাওঁ’ বুলি গলি তই
ঘৰ উৰুঙ্গাই!