নসহে পৰাণে আৰু প্ৰিয়াৰ যন্ত্ৰণা,
শুনিলোঁ ষি বাটৰুৱা বেপাৰীৰ মুখে!
সৈন্যবল হয়মানে যুগুত ইয়াত,
পাকতে প্ৰিয়াক মোৰ বিপদৰপৰা
আহোঁ মুক্ত কৰি।
(বেগেৰে কেইখোজমান যাওঁতে জিনুৰে সৈতে ভেঁটাভেঁটি)
জিনু।— (উত্ৰাৱল ভাৱে) আক্কিতো! তুমি হ'লে ক’তে যাইছে?
গদা।—(ব্যগ্ৰভাৱে) জিনু! মই ভৈয়ামত যাম। বৰ ডাঙ্গৰ কাম
আছে। মই বাজে বাজে যাওঁ গৈ। তই ঘৰলৈ উলটি যাগৈ।
আমাৰ আজক কবি, মই আকৌ আহিমগৈ, দেই।
জিনু।—(বেচি উত্ৰাৱল হৈ) তুমি হলে ক’তে যাব, আমি ভি লগতে
যাব। আমি হলে গৰতে অকলে নবহে। (কান্দো-কান্দো!)
গদা।— আও! তই কেনেকৈ যাবি? ভৈয়ামৰ মানুহে তোক
কাটিব। ঘৰলৈ যাগৈ জিনু!
জিনু।—(কান্দিকান্দি) আমি হলে অকলে নবহে। তুমি লগতে
যালে হলে বাল আছে।
গদা।—মই আকৌ ঘূৰিম জিনু! ইয়াত মোৰ আৰু বহুত কাম
আছে। যাগৈ জিনু, ঘৰলৈ। মই আহিলোঁ, যাগৈ যা
জিনু, আহোঁ দেই—
(বেগেৰে গদাৰ প্ৰস্থান)
জিনু।—(বিমোৰ হৈ) আক্কিতো!—অহঃ!—হি গলে গৈ!! আমি
হলে অকলে নবহেঃ। আমি ভি তাৰ পাচতে পাচতে যাই টাকিব—