এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
জয়া।— অহ, মোৰ পোনা দুটি!
এৰিলো অনাথ কৰি;—কতনা বিলাই
হইছে পাচত জানো! সখীক গতাই।
একেৰি নিশ্চিন্ত মাথোঁ; কিন্তু হাঁয়, মোৰ
মাতৃহীন পোনাহঁতে খলকি লগাই
কান্দিছে নথৈ জানো, নামানি বুজনি।
লেচাই সোণায়ে মোৰ নামানে আনক;
লাই সোণে পাকেপতি বিচাৰে আইতা!
সখীৰ সন্তাপ জানো বাঢ়িছে দিনকে,
আমনিত আৰু চতুৰ্গুণে। আৰু দেহি,
আহিনীটি! —মোৰ হন্তে প্ৰাণ দিয়ে তাই?
চুবুৰীয়া সৱলই পৰিছে মনত;—
পাতিছে সবাৱে জানো মোৰেই হে কথা।
নমৰি জীয়াই আছোঁ, ভূঞ্জিবৰ গুণে,
ই ঘোৰ সন্তাপ।।
(ৰাজমাও আৰু পদ্মাৱতীৰ প্ৰৱেশ।)
পদ্মা।— দেহি ঐ, সখী মোৰ
কিনে অৱস্থাত! (লৰি গৈ সাবটি ধৰে)
জয়া।— ই কি। প্ৰাণসখী মোৰ।
{দুই উন্মাদিনীৰ সাবটাসাবটি)
