নদাই ।— আৰু ককাই! কিবা বােলেনে ৰজাৰ ভাইগেহে ৰাইজৰ ভাগ।
নেদেসিছ, সেতি-পথাৰৰ ফালে ! কিন্তু অইনাই কৰাৰ পােটক
পাইছে বােলে। কেদিনমানৰপৰা সেনাে ৰজাৰ গাত গােখাঁই
নাইকিয়া হৈছে।
ভোগাই।— এৰা, শুনিলোঁ হয়; ৰজা হেনাে অলপ বিভ্ৰমৰ দৰে হৈছে।
ভুতেই পালেনে কোনােবাই জাদুৱেই কৰিলে জানাে ?
নদাই।— এৰা, সিবিলাকে আক, জৰা-ফুকা কৰি জৰি-ফটি এগছ
দিয়ক ছাৰি পাৰেমানে দৰৱ মসাহে সুৱাইছে !!
ভােগাই।— যি হব নােৱাৰিছে, আমাৰ মেনে মেনে থাক। বুঢ়াগােহাঁই
ডাঙ্গৰীয়াকো বােলে কোনােবা এজন ডাঙ্গৰীয়া-ভকতে পাইছে
হেনো।
নদাই।— পাই থক। দৰবমসা সুৱাই ঘাটি লগাই থক।
গঙ্গাই।— এঃ, তহঁতে বহু ককাইহঁত। মই যাওঁ হে আৰু। ছালি-
এডােখৰো নিদিলি। (গঙ্গাইৰ প্ৰস্থান)
ভােগাই।—আমিও যাওঁ। আমিনো কি ৰাজপাটখন খাবলৈ বহিছোঁ।
(উঠি কানত ভাৰ লয়) নদাই নুঠ নে?
নদাই ।— এৰা উঠোঁ ককাই। (ডিঙ্গিত হাত ফুৰাই) অ! ককাই,
মৰিলোঁ। মােৰ ডিঙ্গিৰ বৰখীটো নাই! ককাইটি ঐ।
নেৰিবি, মােক আগ কৰ, (লৰি আগ হয়)। উঃ, (টকালি
পাৰি) বৰখীটো মৰিয়াৰ সতুৱাইনে শনিবাৰে গঢ়োৱাই লৈ
পিন্ধিছিলোঁ বুপাই। ইঃ ইঃ ভাল কথাসন হল! পৰহিলৈ
মঙ্গলবাৰে আকৌ এটা গঢ়াই লৈ নিপিন্ধোনেমানে ওলাবই
নােৱৰা হলোঁ। ইস্! ইস্। ইস্! (প্ৰস্থান)
