ভােগাই।— পিচে আৰু পিচে। পিচে, তেওঁনো কলৈ গল তাকে ৰজাই
জয়মতী আইদেউত সুধিছে, আইদেৱে নকয়। এই কথা।
নদাই।— ঔ গােখাঁই! ইমান ছেপাসূন্দাতাে নকয় ঔ।
গঙ্গাই।— এৰা, তােৰ বৰপোহাৰীৰ দৰে দেখিছ নহয়?
নদাই।- এ, নগপাবি অ’, তােৰ বৰঘৈণী জনী নাে কেনে জনী ? বৰকে
নগপাবি সেৰ, সং উঠি যায়।
গঙ্গাই।— এৰা, ঘাটিলোঁ পায়! তেও, তোৰ জনীৰ দৰে পােনেই
টেঁটুতে নধৰেহি পায়।
নদাই।— সয়। তােৰ জনীৰ দৰে মােৰ ওপৰত সনে-সনে মকতমা
চলাইছিলগৈ নহয় ? মই অমুকা সাখী নােলােৱাগৈ হলে
তােৰ বৰঘৈণীয়েৰে বগাঘৰত ভাত সুৱালেহেঁতেন। তেও
গুণ হে নাই।
ভােগাই।— এঃ থ, থ, তহঁতৰ চুপতিখন, বুপাইহঁত। মন্-চন্ বেয়া
লাগিছে। মেনে মেনে থাকহঁক।
গঙ্গাই।— অ, হয়, পিচে ককাই, পিচে?
ভােগাই।— পিচে, দন্দ পাত; পিচডোখৰ লাগিছে কেলেই।
গঙ্গাই।— নহয় ককাই, ক বাৰু, ক চোন।
ভােগাই।— পিচে, জয়মতী আইদেৱে গৃহস্থৰ কথা নকয়। সেই গুণে
এনে অইনাই শাস্তি দিছে।
নদাই।— ভাল কৈছ, ককাইটি ঐ, এনে অইনাই দেসা নাই।
গঙ্গাই।— নকবি আৰু ককাই, এই ৰাজ্যত থাকিব নােৱৰা হল। দিন-
কাল উলটিল।
ভােগাই।— উলটিল হে হয়। এই চকুৰেই কেবাজনাও হর্কদেৱ দেখিলোঁ ;
এনে অইনাই; কৰা দেখা নাই বুপাই!
