পৃষ্ঠা:জয়মতী.pdf/৪৯

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৩৯
জয়মতী।

ৰাজমাও।—সতীৰ পীড়ন বাছা, নানিবাঁ মনত;
 নিদিবা লাঞ্ছনা তুমি বোৱাৰী জয়াক।
 অবাবত অলাভত, অবলাক তুমি,
 পীড়িবাঁ কি বুলি!

ৰজা।—নহয় পীড়ন মাতৃ!
 ৰাজ্যৰ মঙ্গল হেতু লাগিছে সন্ধান
 গদাপাণি কোৱঁৰৰ; নিদিয়ে বাতৰি
 গৰবিনী ভাৰ্য্যা তাৰ। কি দোষ আমাৰ?

ৰাজমাও।—নালাগে সন্ধান বাছা।
 নাই আৰু ই ৰাজ্যত গদাপাণি বীৰ;
 মৰিল কঠীয়া আন যোগ্য কোৱঁৰৰ।
 কি ভয় তোমাৰ? আছোঁ মই, আছে আৰু
 বিজ্ঞ মন্ত্ৰী সহায় তোমাৰ।

ৰজা।—নধৰিবাঁ মাতৃ মোক, কৰিছোঁ মিনতি;
 নবধিলে গদাপাণি নুগুচে অপায়।
 স্বৰূপ বাতৰি দিলে এৰোঁ জয়মতী;
 শাস্তিৰ বিধান নতু নখণ্ডে কাচিত।
 নধৰিবাঁ টানি মোক।—আহোঁ, মাতৃ, এবে;
 আছে বহু ৰাজকাৰ্য্য কৰিবলগীয়া।

(বেগেৰ প্ৰস্থান)


ৰাজমাও।—নিৰুপায়।
 নুঘূৰিল লৰা মোৰ বাটে।
 স্বৰূপ ধৰিছে কথা বিজ্ঞ মন্ত্ৰীবৰে,
 মন্ত্ৰণাত বশ আজি লৰা-ৰাজা মোৰ।