পৃষ্ঠা:জয়মতী.pdf/৪৩

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

জয়মতী।১৩৩

 আছেমানে ক্লেশৰাশি পতিধনসই,
 দিয়াঁ মোক ভোগ তাৰ, খণ্ডেক অপায়। (নীৰৱ)

(আহিনীৰ প্ৰৱেশ)

আহিনী।— আইদেও!
 ৰাজ-দূতে কৰে নিবেদন।

জয়া।— (অবিচলিত ভাৱে) ঘূৰিগই আন মাতি;
সোধোঁ প্ৰয়োজন।

আহিনী।— আনো মাতি আইদেও! (প্ৰস্থান)

জয়া।—(স্তৱ) আৰু, প্ৰভো! দুটি পুত্ৰ, বীৰৰ সন্তান
 ৰাখিছোঁ ৰখীয়া হই। দিয়াঁ তযু কৃপা,
 হোক দুয়ে পিতৃতুল্য বীৰবাহু; পিতৃৱত
 বাঢ়ে যেন দিনে। স্বামীৰ গৌৰৱ আৰু,
 বাঢ় যেন পুত্ৰ হন্তে মোৰ।

(দূতে সৈতে আহিনীৰ পুনঃ প্ৰৱেশ)

দূত।—(সেৱা জনাই) আইদেও!
 পাচিলে দুনাই মোক, জানিবৰ হেতু
 পতিৰ সন্ধান তৱ।

জয়া।—দিছোঁ সমিধান,—
 নিদিও সন্ধান মোৰ পতিদেৱতাৰ!
 আছেমানে দেহে প্ৰাণ, নিদিওঁ চাপিব
 স্বামীৰ বিপদ, নিজে বাতৰি যোগাই।

দূত।—মন্ত্ৰীসৱে অনুৰোধ কৰিছে বিস্তৰ,
 আপোন অপায় তৱ খণ্ডাবৰ হেতু,
 পতিৰ সন্ধান কই।