পৃষ্ঠা:জয়মতী.pdf/৩৯

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১২৯
জয়মতী।

গদা।—ভয় নকৰিও ভয়াতুৰৰ কাম কৰি আহিছোঁ; আৰু নো কি ভয়
 নকৰিম!—বাৰু, ভয় নকৰোঁ।

জিনু।—আমি তোকে হলে পাঁচদিনপৰা ডেকিছে দেই। তুমি হলে
 আমিথানৰ পামতে বহিছিলে নহয় না?—হেই ডাঙ্গাৰ পাথৰ ওচ্‌ৰতে?

গদা।—হয়, তাতে কেদিনমান আছিলোঁ।

জিনু।—তুমি হলে বাগি আহিছে দেই। আমি জানিছে।

গদা।—কেনেকৈ জানিলি? মই দোখান ইয়াৰ আগেয়ে তোক চিনাকি
 দিয়া নাই। দুইৰো কেতিয়াও দেখাদেখিও হোৱা নাইচোন।

জিনু।—তেনেক' জানিলে। ৰজা-মানু' হলে তোক বিচাৰিছে নহয়?
 আমি ডেকি টাকিছে। হেঁই দিতে হৰ মানু’ আহিছে। তোকে
 হলে মানুখান ডেকিছে দেই। আমি হলে তেতিয়া হেই ডাঙ্গাৰ
 পাথৰ-ওপৰ্‌তে উঠিলে। আমি হলে ধান বুকিবলে কাপৰা লগতে
 এটা দুলি হাজিছিলে দেই। আমি ওপৰ্‌ পৰা হেই দুলি লহং কৰি
 মেলি দিলে। তুমি হলে তাতে লুকালে। টিফিমা মানু’ হলে দেও
 আছে জানিলে। হিটোখান বয় কৰিলে। পলাই গলে।

গদা।—অহ, দয়াময়ি! তুমিহে ৰাখিলাঁ সেই দিনা? জিনু, কিয়নো
 কৰিলি দয়া?

জিনু।—আমি হলে তোকে বাল্‌ পায়।

গদা।—কিয়নো ভাল পাৱ জিনু?

জিনু।—এনেয়ে বাল্‌ পায়। তোকে হলে আমি মৰম লাগে।

গদা।—এদিনতে দুৰ্ভগীয়ালৈ তোৰ কিয় মৰম লাগিল? তুমি দেবী, তুমি
 মোক বিপদত তাৰিলাঁ।

জিনু।—তুমি ইয়াতে নাই আহাতে, জানি হলে দিন-দিন ডেকিব যাইছে।