পৃষ্ঠা:জয়মতী.pdf/২৭

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১১৭
জয়মতী।


গদা।— নডৰাওঁ প্ৰিয়া হেৰা, নধৰিবাঁ মোক।
 নপলাওঁ কদাচিতো কাপুৰুষ হই।
 বীৰৰ শোভন কাৰ্য্য নহয় পলোৱা;
 নোশোভে সি অযাচিতে গদাপাণিলই।
 আহক যতেক আহে ৰাজ-সেনাদল;
 জিনিম অকলে মই শতেক যুঁজাৰু।
 আগে যুদ্ধ, পাছে মৃত্যু,—বীৰৰ কৰ্ত্তব্য
 অৱশ্যে পালিম নই।

জয়া।— সঁচা প্ৰাণেশ্বৰ।
 জানো মই বিক্ৰম তোমাৰ। জানোঁ আৰু
 বীৰৰ কৰ্ত্তব্য যিবা। অৱলা যদিবা,
 নডৰোঁ মৃত্যুক ময়ো,—নাথাকে উপায়,
 নাথাকে ভৰসা যেৱে। কিন্তু, প্ৰাণনাথ,
 ভাগ্যৰ চকৰি সদা লাগিছে ঘূৰিব;
 নুঘূৰিব তৱ ভাগ্য কোনে কব পাৰে?
 দুদিন অজ্ঞাতবাস কৰাঁ তুমি গই,
 মিলিব সুযোগ পুনু; উদিব নিশ্চয়
 সুখৰ সূৰুয পূবে।

গদা।— নামানে বুজনি, প্ৰিয়া,
 নুবুজে পৰাণে আজি। আতিকে ঘিণাওঁ
 মই ভয়াতু জনক;—নিন্দো ততোধিক,
 পুৰুষালি নাই যাৰ। জানে সকলোৱে
 মনোভাব মোৰ। আপোন পালত এৱে
 কৰোঁ কিনো মতে, পুৰুষে নকৰা কাম?