পৃষ্ঠা:জয়মতী.pdf/১৬

লাই।—দেউতা! দেউতা!
 থাকিল নহয় বাকী, হনুমন্ত কথা?—
 নপৰিল আধ্যা তাৰ।

গদা।—আছেনে মনত বাৰু, শুনিলাঁ যিখিনি?

জয়া।—হবাঁনে তুমিও পোনা, হনুমন্ত বীৰ?

লাই।—দেউতা-সমান হলে জিনিম ৰজাক।

গদা।—ৰাজদ্ৰোহ মহাপাপ, নকবাঁ সিকথা।

জয়া।—আপোন জীৱন-লক্ষ্য সুমৰিলে নাথ,
 'ৰাজদ্ৰোহ মহাপাপ’ নোবোলাঁ জানোচা?

গদা।—ৰাজ্যহিত ৰাজদ্ৰোহ কদাপি নহয়।
 পতন-উন্মুখী এই আহোম ৰাজ্যৰ
 উদ্ধাৰ সাধন, জীৱন ব্ৰতৰ মোৰ
 একমাত্ৰ ধ্ৰুৱতৰা; মন্ত্ৰী-ক্ষমতাই
 বাহুৰপে কৰে গ্ৰাস ৰাজশক্তি হাঁয়;
 পুনৰ্মুক্ত কৰা মোৰ পালিত বাসনা। (নীৰৱ)
 প্ৰিয়া, বাৰু আহোঁচো এতিয়া। (উদ্যত)

জয়া।— প্ৰাণনাথ!
 বেলি ভাটী দিলে আহি; ঘূৰিবা ত্বৰিতে। (গদাপাণিৰ প্ৰস্থান)

লেচাই।—আইতা!
 কওঁ-বোলা কোৱাঁ তেন্তে এতিয়া।

জয়া।—(লাই-লেচাই দুইকো দুহাতে ধৰি উঠি)
 বীৰৰ সন্তানে মোৰ বীৰৰ কাহিনী
 অৱশ্যে শুনিব লাগে। আহাঁ পোনাহঁত,
ফুলনিত কওঁগই ফুৰি ফুৰি ফুৰি। (প্ৰস্থান)

⸻