পৃষ্ঠা:জয়মতী.pdf/১২

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১০২
জয়মতী।

ৰজাক।— কি হব উপায়!

বু: গো:।— উপায় চিন্তিব লাগে।
 স্বৰ্গদেৱ, নহবাঁ অধীৰ; আছোঁমানে
 সহায় তোমাৰ,—ৰাখিম প্ৰতিজ্ঞা মোৰ।
 চাওঁ বাৰু, কি পাৰোঁ কৰিব যুক্তি-বুদ্ধি।
 —নহবাঁ বিমোৰ অতি।

ৰজা।—বাৰু, ডাঙ্গৰীয়া!
 প্ৰাণৰক্ষা মোৰ মাথোঁ, ৰাখিবাঁ মানত।

বু: গো:।—অৱশ্যে ৰাখিম। তাৰেহে ব্যৱস্থা হেতু
 যাওঁ এবে, কৰোগই সম্ভৱ যি হয়।

 (ডাঙ্গৰীয়াৰ প্ৰস্থান)

ৰজা— (আপোনাআপুনি) গদাপাণি!
 ভীষণ ই নাম! শুনি মোৰ কঁপে হিয়া।
 কান্দিছে অন্তৰে হাঁয়, কি জানো কি জানি!
 পৰিছে মনত আজি তাহানিতে দেখা,
 বীৰবাহু গদাপাণি ধেমালি-যুঁজত;—
 প্ৰকাণ্ড পুৰুষ আৰু “ভীম গদাধাৰী,
 অকলে শকত সিটো শত জনলই!
 অঙ্গক্ষতে নিৰাপদ নকৰিব মোক;
 নবধিলে গদাপাণি নুগুচে অপায়।
 আৰু এক ঈৰ্ষানলে দহিছে অন্তৰ;—
 জয়মতী পত্নীলাভ তাৰ! হিয়া উদঙ্গাই
 সঁপিছিলোঁ যাক ভালপোৱা। যাৰ হস্তে
 আজি সৰ্ব্বস্ব সঁপিব পাৰোঁ;—পাৰোঁ দিব