পৃষ্ঠা:গীতাসাৰ.pdf/৯৪

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৫৫০
গীতাসাৰ
 
 

কৰি পৰম হৰ্ষ চিত্তেৰে এই বুলি সমিধান দিলে, “হে পাৰ্থ! তোমাৰ হাবিয়াষ পূৰ্ণ হওক, বিবিধ বৰণীয়া বিবিধ আকৃতিৰ শত-শত সহস্ৰ-সহস্ৰ অলৌকিক ৰূপ মোৰ এই এক ৰূপত দৰ্শন কৰাঁ।”(১)

 “হে ভাৰত! চোৱাঁ, মোৰ এই এক দেহতে দ্বাদশ আদিত্য মণ্ডল, অষ্টবসু, একাদশ ৰূদ্ৰ, অশ্বিনীকুমাৰ, উনপঞ্চাশ বায়ু, আৰু আগেয়ে নেদেখা অনেকানেক অদ্ভুত ৰূপ চাই লোৱাঁ । হে গুড়াকেশ! মোৰ দেহৰ একাঙ্গতে স্থাবৰজঙ্গম সমন্বিতে সমস্ত জগৎ চাই লোৱাঁ; তোমাৰ চাবলগীয়া(২) আৰু যি যি চাব লাগে, চাই লোৱাঁ।” (৩)
 মধ্যগুৰু শ্ৰীকৃষ্ণৰ উপদেশ শিৰোধাৰ্য্য কৰি, মহা ভক্তশিষ্য অৰ্জ্জুনে আন্ধাৰত খপিৱাৰ দৰে আগে পিচে সোঁৱে-বাঁৱে ঘূৰি-পকি চাই একো নেদেখি টলাকা মাৰি ৰোৱা দেখি তত্ত্বদৰ্শী ভগৱান বাসুদেৱে অৰ্জ্জুনৰ মনোভাব বুজিব পাৰি হৰিষ্ চিতেৰে আত্মজ্ঞান আৰু ঐশিক বিভুতি ধ্যানলৈ সঙ্কেত্ দি, এই বুলি পুনৰপি উপদেশ দিলে, “হে অৰ্জ্জুন !



যি বাৎসল্য ভাৱেৰে তন্ময়াচিতীয়া ভক্তশিষ্য অৰ্জ্জুনক গুহ্যতম্ বিভূতি-ব্যাখ্যা দিছিল, সেই ছেগত শ্ৰোতা বিমোহিত আৰু আপোন-পাহৰা হোৱাটো একো আচৰিত নহয় । আৰু, মানুহে তন্ময় ভাবত যি ক্ষণত যি ভাবে, তাকে সাক্ষাৎ স্বৰূপ দেখাটোও অস্বাভাৱিক নহয় ।
 (১) গীতা, একাদশ আধ্যা, ৫ম শ্লোক:–
 “পশ্য মে পাৰ্থ ৰূপাশি শতশোহথ সহস্ৰশঃ ৷
 নানাবিধানি দিব্যানি নানাবৰ্ণাকৃতীনি চঃ ৷ ”
 (২) এই খিনিতে অৰ্জ্জুনক সঙ্কেত দিয়া হৈছে যে, তেওঁ মন কৰিলে উপস্থিত মহাযুদ্ধখনৰো ভূত-ভৱিষ্যত-বৰ্ত্তমানৰ সাক্ষাৎ দৃষ্টি এই ছেগতে লাভ কৰিব পাৰে ।
 (৩) গীতা, একাদশ আধ্যা, ৬-৭ শ্লোক ।