মুক্তিমার্গ ব্যাখ্যাৰ পাচত, জ্ঞাননিষ্ঠ পুৰুষৰ গতি-মুক্তি আৰু ভগৱানৰ প্রকৃত স্বৰূপ বিষয়ক জ্ঞান উপদেশ ব্যাখ্যা কৰিবলৈ জগতগুৰু শ্রীকৃষ্ণই এই বুলি আৰম্ভ কৰিলে, “হে অৰ্জ্জুন! তুমি আৰ্জ্জৱ আৰু সংযমাদি গুণযুক্ত মােৰ উপযুক্ত শিষ্য; এতেকে তােমাক বিজ্ঞানপূৰ্ণ জ্ঞানতত্ত্বৰ গুহ্য ৰহস্যৰ বিষয়ে কওঁ, মনপাৰি শুনিবাঁ; শুনি সেই তত্ত্ব হৃদয়ঙ্গম কৰিব পাৰিলে তুমি সংসাৰ-বন্ধনৰপৰা মুক্তিলাভ কৰিব পাৰিবাঁ। এই তত্ত্বজ্ঞান সকলে জ্ঞানতকৈ গুহ্যতম, সকলো বিদ্যাতকৈ শ্রেষ্ঠবিদ্যা, অতি উত্তম, অতি পৱিত্র, প্রত্যক্ষ ফলপ্রদ, ধর্ম্মসঙ্গত, সুখসাধ্য আৰু অক্ষয় ফলদায়ক। কিন্তু, হে পার্থ, শ্রদ্ধাহীন মানুহে মােক (পৰমাত্মাক) কেতিয়াও নাপায়; গতিকে সিহঁতে সৰ্ব্বতিকাল সংসাৰপথত ঘূৰি ফুৰে। অব্যক্তৰূপে মই (পৰমাত্মাই) গােটেই জগত্ ব্যাপি আছোঁ, সকলাে বস্তুৱেই মােত (পৰমাত্মাত) হিতি কৰিছে; কিন্তু মই ক’তো অৱস্থিত নাই (১)। তাৰ যুক্তি এই যে, বস্তুৰ উৎপত্তি আৰু বিনাশ আছে; কিন্তু ভগৱান নিত্য। ভগৱান
——————————————————————————————————————————————————————————————————————
(১) “ময়া ততমিদং সৰ্ব্বং জগদব্যক্তমূৰ্ত্তিনা ৷
মৎস্থানি সৰ্ব্বভূতানি ন চাহেং তেৰবস্থিতঃ ৷৷”
—গীতা, নৱম আধ্যা, ৪ৰ্থ শ্লোক ৷
