বেদবাক্যৰ সূক্ষ্মতত্ত্ব উপলব্ধি নোহাৱাৰ কাৰণে সকাম পুৰুষৰ অন্তৰত ভগৱানৰ প্ৰতি একনিষ্ঠা বুদ্ধিৰ সম্যক্ উদয় নহয়। বেদোক্ত অগ্নিহোত্ৰাদি ক্ৰিয়াকলাপ চিত্তশুদ্ধিৰ অৰ্থে হোৱা হে কৰ্তব্য, স্বৰ্গাদি ভোগাৰ্থে হোৱা অনুচিত। নিষ্কাম পুরুষে সেই ক্ৰিয়া-কলাপেৰে চিত্তশুদ্ধিৰ দ্বাৰাই আত্মতত্ত্বজ্ঞান লাভ কৰে (১)। এই জটিল বিষয়ৰ বিশদ ব্যাখ্যা শুনোৱাৰ অভিপ্ৰায়ে ভগৱান শ্ৰীকৃষ্ণই ঘুৰিবাৰ অৰ্জ্জুনক এই বুলি সম্বোধন কৰিলে, “হে পাৰ্থ! সুবিচাৰ আৰু সদ্বিবেচনাশূন্য লোকে বেদোক্ত কৰ্ম্মকাণ্ডৰ কথা যি ভাৱে গ্ৰহণ কৰে, সি ৰঙা মদাৰ ফুলৰ ৰূপগ্ৰহণৰ তুল্য হে। যিবিলাক বৈদিক ফলশ্ৰুতি অনুগামী, বেদোক্ত ক্ৰিয়াকলাপত ফললাভৰ আশা ষাৰ প্ৰৱল, যি স্বৰ্গত সুখৰ বাহিৰে বেদবাণীত আন উদ্দেশ্য নাৰখে সিবিলাক কামনাযুত সকামপুৰুষ। ভোগ আৰু ঐশ্বৰ্য্যত অনুৰক্ত এই সকামপুৰুষৰ অন্তত একনিষ্ঠাৰূপ সমাধি, অৰ্থাৎ নিশ্চয়াত্মিকা বুদ্ধিৰ সম্যক উদৰ নহয় (২)।
(১) কৃষ্ণানন্দস্বামি ব্যাখ্যাত গীতাৰ্থ সন্দীপনী; গীতা, ২য় আধ্যা, ৪২-৪৪ শ্লোক।
(২) গীতা, ২য় আধ্যা, ৪২-৪৪ শ্লোক।
“বামিমাং পুষ্পিতাং বাচং প্ৰবদস্ত্যবিপশ্চিতঃ।
বেদৰাদৰতাঃ পাৰ্থ নান্যদন্তীতিৰাদিনঃ॥" ৪২
কামাত্মনঃ স্বৰ্গপৰা জন্মকৰ্ম্মকলপ্ৰদান।
ক্ৰিয়াবিশেষবহুলাং তোগৈশ্বৰ্য্যগতিং প্ৰতি॥ ৪৩
ভোগৈশ্বৰ্য্য প্ৰসক্তানাং ভয়হপহ্যতচেতসাম্।
ব্যবসায়াত্মিকা বুদ্ধিঃ সমাধৌ ন বিদীয়তে॥ ৪৪
