বলেৰে ইন্দ্রিয়াদিক সংযত কৰি, অর্থাৎ ৰূপ-ৰস-গন্ধাদিৰপৰা চিত্তক নিবৃত্ত কৰি, বিষয়ানুৰাগত যি উদাসীন হব পাৰে, সেই মহাত্মা পুৰুষেই ব্ৰহ্মভাব লাভ কৰিব পাৰে। যি ব্ৰহ্মত অৱস্থিত, যি প্রসন্নমনা, যি শােকত উদ্বিগ্ন নহয়, যি কোনো প্রকাৰৰ আকাঙ্ক্ষা নকৰে আৰু যি সৰ্ব্বভূতৰ প্ৰতি সমদৰ্শী, সেই মহাত্মাই পৰম পৰমাত্মাভক্তি লাভ কৰে । আৰু পৰিণামত পৰমাত্মাতে প্রৱেশ কৰে। কিয়নাে, নিষ্ঠাবান হৈ চিত্তশুদ্ধি লাভ কৰি ভগৱানৰ শৰণাগত হলেই মুক্তিপদ লাভ কৰা যায়। এতেকে, হে অৰ্জ্জুন, তুমি যোগবলেৰে সমস্ত কৰ্ম্ম ভগৱানত সমৰ্পণ কৰি চিত্তস্থিৰ ব্ৰহ্মপৰায়ণ হলেই সমস্ত দুখ-চিন্তাৰপৰা উত্তীর্ণ হবাঁ । নচেৎ, অহঙ্কাৰ কৰি ইয়াৰ অন্যথা কৰিলে তুমি বিনষ্ট হবাঁ (১)”।
“হে অৰ্জ্জুন! অহঙ্কাৰ কৰি যুদ্ধ নকৰোঁ বুলিও তুমি ৰব নােৱাৰিবাঁ । কিয়নো, তোমাৰ স্বধৰ্ম্মে (২) তােমাক যুদ্ধত প্রবৃত্ত হবলৈ বাধ্য কৰিব । তােমাৰ অভিমান নিশ্চয় নৰজিব, আৰু তোমাৰ এই মােহ আপুনি মাৰ যাবগৈ। হে কুন্তীনন্দন! এই কথা ধুৰুপ বুজিবা যে, ভগৱানে প্রাণীসমূহৰ হৃদয়ত বাস কৰি গােটেই জগতক পুতলাৰ দৰে নচুৱাব লাগিছে। এতেকে, তুমি যুদ্ধ নকৰোঁ বােলা অহঙ্কাৰ পৰিহাৰ কৰি ভগৱন্তৰ শৰণাগত হােৱাঁ; নহলে তােমাৰ নিস্তাৰ নাই। কিন্তু, স্বধর্ম্ম পালন কৰোঁতে নিধন হলেও তুমি মােক্ষপ্রাপ্ত হবাঁ।” (৩)
(১) গীতা, ১৮শ আধ্যা, ৪৫–৫৮ শ্লোক ।
(২) অৰ্জুনৰ স্বধৰ্ম্ম ৰাজসিক,–যুদ্ধত পৰান্মুখ নোহােৱা ।
(৩) গীতা, ১৮শ আধ্যা , ৫৯-৬২ শ্লোক ।
