ভাবে; অজ্ঞানমোহিত হৈ নিজ ধনে-ধানে কুলে-মনে সৰ্ব্বপ্ৰধান কৰাৰ অতৃপ্ত অশুভ বাসনাত সততে সিহঁত উন্মত্ত হয়(১) । হে অৰ্জ্জুন ! নানাতৰহৰ দুষিত সংকল্পত বিভোল, মোহজালত মেৰখোৱা আৰু বিষয়-ভোগত অত্যন্ত আসক্ত অশুভ বাসনাৰ মানুহ নৰকত পতিত হয়; অৰ্থাৎ জীৱনত তাৰ ক্লেশ নুগুচে (২)। আপোন-শলাগী, উধৎ স্বভাবী, ধনমানমদযুত আসুৰী বাসনাৰ মানুহে মাথোন লোকক দেখুৱাবলৈ গণ্ডপ্, মাৰি নামনিমিতকৈ যজ্ঞানুষ্ঠান কৰে; তেনেকুৱা যজ্ঞৰ শুভফল নাই(৩)। সেই অশুভ বাসনাৰ ৰাক্ষসী স্বভাৱৰ মানুহে অহঙ্কাৰ, বল, দৰ্প, কাম আৰু ক্ৰোধৰ আশ্ৰয় লৈ
নিজৰ আৰু অন্যৰ দেহস্থিত আত্মৰূপ মোৰ (পৰমাত্মাৰ) প্ৰতি বিদ্বেষ ভাব প্ৰকাশ কৰি অশলাগী হয় মাথোন। সেই দ্বেষপৰৱশ ক্ৰূৰমতি অশুভ বাসনাৰ আসুৰী মানুহে ঘূৰি ঘূৰি আসুৰী যোনিত (৪) জনম লব লগাত পৰে। এই পূৰ্ব্বজন্মৰ ফলাফলৰপৰা কাৰো অব্যাহতি নাই ৷(৫)
“হে কুন্তীনন্দন! যি মানুহে নিজৰ আসুৰী বাসনাৰ ফলত এবাৰ আসুৰী যোনিত জনম লয়, তাৰ আৰু সহজে উদগতি নহয়;
(১) গীতা, ১৬শ, আধ্যা ৭-১৫ শ্লোক ৷
(২) জনেকচিত্তবিভ্ৰান্তা মোহজাল সমাবৃতাঃ ৷ প্ৰসক্তাঃ কামভোগেসু পতঙ্কি নবকেহোশুচৌ ৷—গীতা, ১৬শ, আধ্যা, ১৬ শ্লোক ।
(৩) “আত্মসম্ভাৱিতাঃ স্তব্ধা ধনমানমদায়িতাঃ। যজন্তে নামসজৈস্তে দম্ভে নাবিধিপূৰ্ব্বকম্ ৷”—গীতা, ১৬শ, আধ্যা, ১৭ শ্লোক ৷
(৪) সাপ, বাঘ, কুম্ভীৰ, হাঙ্গৰ, বিছা, শ্লোক্ ইত্যাদি জীৱৰ যোনিক লক্ষ্য কৰি কোৱা হৈছে ।
(৫) গীতা, ১৬ আধ্যা, ১৮-১৯ শ্লোক ।
