হে পার্থ ! যি বিলাকে ৰাক্ষসী (ৰজোগুণজাত)আৰু আসুৰী (তমােগুণজাত) অশুভ বাসনা লৈ জন্ম ধৰে, সিবিলাক দম্ভ, দর্প, অভিমান, ক্রোধ, কৰ্ক্কশতা, অজ্ঞানতা, এইবােৰ আসুৰী
সম্পদৰ মাথােন গৰাকী হয় । দৈবী সম্পৎ মােক্ষৰ হেতু, আৰু আসুৰী সম্পৎ বন্ধনৰ হেতু বুলি কৈ আহিছোঁ ৷ সেই দৈবী সম্পতৰ মূল সাত্ত্বিকী বাসনা লৈয়ে যে তুমি জন্মগ্রহণ কৰিছাঁ তাত সন্দেহ নাই; এতেকে, হে পাণ্ডৱ, তুমি হতাশ নহবাঁ ৷ হে পার্থ ! এই জগতত দৈব আৰু আসুৰ এই দুবিধ প্ৰকৃতিৰ সৃষ্টি; দৈব প্রকৃতিৰ সাত্ত্বিকী শুভ বাসনাযুত জীৱাত্মাৰ বিষয়ে তোমাক বিস্তৰ ব্যাখ্যা দিয়া হৈছে; এতিয়া আসুৰ প্ৰকৃতিৰ ৰাক্ষসী আৰু তামসী অশুভ বাসনাযুত জীৱাত্মাৰ কথা কওঁ, শুনিবাঁ । (১)
“হে অৰ্জ্জুন ! অসুৰ স্বভাবী মানুহে কিহত প্রবৃত্ত হব লাগে,কিহৰপৰা নিবৃত্ত হব লাগে, সেই বিষয়ে নাজানে; সিহঁতৰ ধৰ্ম্মাধৰ্ম্ম জ্ঞান নাই। (২) গতিকে, সিহঁতৰ শৌচ নাই, আচাৰ নাই, আৰু সত্যও নাই ; নাইবা অহঙ্কাৰ, অভিমান, দম্ভ, দর্প ইত্যাদি কু-প্রবৃত্তিৰ উত্তেজনাত সিহঁতে শৌচাচাৰাদি মানিবলৈ অপাৰগ হয়। আসুৰ প্ৰকৃতিৰ মানুহে কয় যে, জগতৰ মূলত সত্যাসত্তাৰ অস্তিত্ব নাই; ধর্ম্মাধর্ম্মৰূপ প্রতিষ্ঠা যে জগৎ ব্যৱস্থাৰ হেতু, সেইটো সিহঁতে স্বীকাৰ নকৰে; ঈশ্বৰৰপৰা যে জগতৰ সৃষ্টি হৈছে, তাকো সিহঁতে নামানে।
————————————————————————————————————————————————————————————————————————
এইবোৰেই ঘাই;-যেনে, দান (নিজৰ অধিকাৰৰ বস্তুৰ স্বত্ত্বত্যাগ কৰি যোগ্য পাত্ৰত অৰ্পণ), সংযম কৰ্ম্মানুষ্ঠান (দেৱযজ্ঞ, পিতৃযজ্ঞ,ভূতযজ্ঞ ইত্যাদি), ব্ৰহ্মচৰ্য্য বা তাত্ত্বিক, যাচিক আৰু মানসিক তপ, অকপটতা ৷ গীতাৰ ১৩শ,আধ্যাত জ্ঞানৰ লক্ষণ বৰ্ণনাৰ লগত এই বিষয়ে আভাস দিয়া হৈছে ৷
(১) গীতা, ১৬শ আধ্যা, ১-৬ শ্লোক ৷
