মায়াশ্ৰিত ৰূপে তেওঁ ব্ৰহ্মবেত্তা ৷ ইহলোকত ক্ষৰ আৰু অক্ষৰ (১) এই দুবিধ বস্তুৱেই প্রসিদ্ধ; পৰমাত্মাই দেহত জীৱাত্মাৰূপে প্রবিষ্ট হৈ জগতক প্রকাশ কৰে। কিন্তু, সেই দুবিধ বস্তুৰপৰা পৰমাত্মা পৃথক; তেওঁ একে ক্ষণতে ত্ৰিজগতত বিদ্যমান; তেওঁ অব্যয় আৰু তেওঁ ঈশ্বৰ । পৰমাত্মা কাৰ্য্যৰো অতীত আৰু কাৰণতকৈও উত্তম; সেই হেতুকেই ভগৱানক পুৰুষোত্তম বােলা যায়। যি যােগী পুৰুষে মায়া-মােহ ভেদ কৰি ভগৱানক এই পুৰুষােত্তম ৰূপে জানি ভজনা কৰে, তেৱেঁই প্রকৃত তত্ত্বদৰ্শী, তেওঁ সৰ্বজ্ঞ আৰু তেওঁ ভক্তিযোগৰ দ্বাৰাই যথার্থ পৰমপুৰুষক উপাসনা কৰে।(২)
এই ছেগতে সামৰণীত দিবলগীয়া(৩) গুৰুতম তত্ত্বজ্ঞান দান কৰি, ভগৱান শ্ৰীকৃষ্ণই এই বুলি অৰ্জ্জুনক পুনৰপি সম্বােধন কৰিলে, “হে অনঘ(নিষ্পাপ) ! হে ভাৰত ! তোমাৰ আগত মই এই যে গুৰুতম ৰহস্য-শাস্ত্র কীৰ্ত্তন কৰিলোঁ, যি যােগী পুৰুষে তাক হৃদয়ঙ্গম কৰিব পাৰিছে, তেওঁ আত্মজ্ঞানযুত হৈ পৰমপদ লাভ কৰিছে।(৪)
——————————————————————————————————————————————————————————————————————
(১) এই দুই পদৰ বহুল ব্যাখ্যা ইতিপূৰ্ব্বৰ টীকাত দি অহা হৈছে। এই স্থলত সি কাৰ্য্য আৰু কাৰণৰূপে গৃহীত হৈছে ।
(২) গীতা, ১৫শ, আধ্যা, ১২-১৯ শ্লোক ।
(৩) গীতাৰ সামৰণী-আধ্যাত যি বক্তব্য কৈছে, এই ১৫শ, আধ্যাতে তাৰ সাৰ-তত্ত্ব ব্যাখ্যা কৰা হল ।
(৪) গীতা, ১৫শ আধ্যা, ২০ শ্লোক ৷
