পৃষ্ঠা:গীতাসাৰ.pdf/১১৯

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৭৷আধ্যা৷
৫৭৫
 
 

 “হে অৰ্জ্জুন! এই সংসাৰবাসী প্রাণীগণে এই সংসাৰৰূপ বৃক্ষৰ ৰূপ কেনে, ইয়াৰ আদি ক’ত, অন্ত ক’ত, মাজ ক’ত, তাৰ একো তত্ত্ব নাপায়;অথাই-সাগৰৰ গৰ্ব্ভত থকা মাছে যেনেকৈ সাগৰৰ সীমা দেখিবলৈ নাপায়, তেনেকৈয়ে ত্রিগুণময়ী মায়াত বিমােহিত জীৱই যেনিয়ে চায় তেনিয়ে সংসাৰত বাজে আন একো দেখা নাপায়। মাথোন, অতি চোকা বৈৰাগ্যৰূপ অস্ত্ৰেৰে সেই সংসাৰৰূপ অশ্বত্থ গছৰ গুৰি পেলাই তাক উছন্ নিয়াই পৰব্ৰহ্মক জানিব পৰা যায়। এতেকে, যি পৰমপদ লাভ কৰিলে জীৱৰ পুনৰ্জ্জন্ম নহয়, যাৰ দ্বাৰাই সংসাৰ-প্রবৃত্তিৰ বিস্তাৰ হৈছে, সেই আদিপুৰুষৰেই মই শৰণাগত হওঁ, এই বুলি সেই পদ চিন্তা কৰিব লাগে। যাৰ অভিমান ৰহিত হৈছে, যি বিবেকী, প্রিয় বা অপ্রিয় বস্তুৰ সমাগমত যাৰ আসক্তি বা বিৰক্তি নাই, যি মায়াতীত পৰব্ৰহ্মতত্ত্বপৰায়ণ, যাৰ বিষয়-ভােগত অভিলাষ নাই, সুখ দুখৰ হেতু ৰাগ-বিৰাগ যি মাৰ নিয়াব পাৰিছে, তেওঁৱেই সম্যক্ আত্মজ্ঞানৰ বলেৰে ব্ৰহ্মপদ লাভ কৰে৷ যি পদ প্রাপ্ত হলে তত্ত্ববান পুৰুষগণৰ পুনৰাবৃত্তি নহয়, যি পদ চন্দ্র, সূর্য্য আৰু অগ্নিয়েও প্ৰকাশ কৰিব নােৱাৰে, অথচ যি পদ স্বপ্রকাশ, সেই পদেই মোৰ (পৰব্ৰহ্মৰ) পৰমোৎকৃষ্ট পদ (১)। এই সংসাৰত সনাতন জীৰ মােৰেই (পৰমাত্মাৰ অংশ মাথােন;এই জীৱই মনে সৈতে ছয় ইন্দ্রিয়ক আকর্ষণ কৰে। বায়ু বোলোঁতে যেনেকৈ পুষ্পাদিৰ গন্ধলৈ গতি কৰে, জীৱাত্মায়ো তেনেকৈ দেহা এৰি যাওঁতে মন আৰু ইন্দ্রিয়গণক আকৰ্ষণ কৰি নিয়ে,আৰু অন্য দেহত আশ্রয় লবলৈ তাত প্ৰৱেশ কৰোঁতে সেই মন আৰু


————————————————————————————————————————————————————————————————————————

 (১) ন তদ্ভাৱসতে সূৰ্য্যো ন শশাঙ্কো ন পাৰক ৷

 যদগত্বা ম বিবৰ্ত্ততে তদ্ভাস পৰমং মম ৷-গীতা, ১৫শ, আধ্যা, ৬ শ্লোক ৷