পৃষ্ঠা:গাওঁবুঢ়া.pdf/২৫

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
(কাপোৰৰ তলৰ পৰা নিশিয়া মুগাৰ মেখেলাখন উলিয়াই দিয়ে)

 অমিলা।— এ, নেলাগে আই হে, নেলাগে; তহঁত দুখীয়া মানুহ, কিয় এইবোৰ ভগন কৰিব লাগিছে? লৈ যা, তহঁতৰ হৈ মই যি পাৰোঁ এনেয়ে কৰি দিম। লৈ যা, আই হে, লৈ যা।

 ৰংদৈ।— নহয়, আইচু, নললে বেটীয়ে বেজাৰ হে পাম। যেতিয়া নহ'ব, আপোনাসকলকে খুজি-মাগি পিন্ধিম। আগবঢ়োৱা বস্তু ওলটাই নিদিব। বেটী এতিয়া আহিলোঁ হে। (উঠে)

 অমিলা।— বাৰু, এতিয়া যা। তহঁতে বাৰু বেজাৰ কৰি নাথাকিবি। মই যি পাৰোঁ কৰিম।

 ৰংদৈ।— ভাল, আইদেউতা। (প্ৰস্থান)

 অমিলা।— ময়ো যাওঁ। অলপ জিৰাওঁগৈ। (প্ৰস্থান)

 ৰংদৈ।— (কাঁও-বাঁওকৈ) যি পাৰোঁ বুলিয়ে নহয়, আই-দেউতা, পাৰিবই লাগে। হাকিম দেউতাই আই-দেউতাৰ কথা কেতিয়াও নেপেলায়; বেটীয়ে বেচকৈ জানোঁ।

 অমিলা।— এ, তহঁতে নুবুজ, এইবোৰ চৰ্কাৰী কথা, খাতাংকৈ কেনেকৈ ক'ম! তথাপি, ডাঙৰীয়াক আজি টানি কৈ চাম। তই বাৰু কাইলৈ আহি যাবিচোন।

৫০