পৃষ্ঠা:গদাধৰ.pdf/৭৭

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২৭১
গদাধৰ।


লুকী।— অঃ, শপাথ খাম্ না আইচু? তুহনা কথা মুই কেহনি
হুনা নাই?
ফুকননী।— বাৰু, শপত খাব নেলাগে। মই তোক বিশ্বাস কৰিছোঁ। এই
বিশ্বাস ৰাখিলে পিচেকৈ তোৰ ডাঙ্গৰ লাভ হব, জানিবি।
লুকী।— অ, ৰাখিম দিয়া।
ফুকননী।— বাৰু, তই এতিয়া যা।

লুকী।— যাং দিয়া, আইচু!

(সেৱা কৰি প্ৰস্থান)


ফুকননী।-বাকী ৰল সুধিবৰ
কত কথা আৰু! ভ্ৰাতৃ-দূত গল গুচি।
আছে সি কিভাৱে, কিবা মিলে খাবলই?—
সৰুতে সুখত উঠা, ৰজাৰ কোঁৱৰ;
আহাৰত অতুলন বাছাধন মোৰ!
গাৰোৱনী আশ্ৰয়ত আছেহি লুকাই
কত কষ্টে জানো! ভাবিলে সি সৱ কথা,
বিদৰে হৃদয়! ঘৰৰ বাতৰি আৰু,
আৰু শোচনীয়া; নাই আজি পিতৃ-গৃহ,
নাই মাতৃ, নাই ভ্ৰাতৃ, নাই ভ্ৰাতৃ-বধু-
সাধ্বী সতী জয়া আৰু দুটি ভাতৃ-পুত্ৰ
জীৱন্তে অনাথ!-কিমতে উদ্ধাৰ হব,
কি দিম উপায়? পৰাধিনী নাৰী মই;
পুৰুষ আশ্ৰয় বিনে কিৰূপে বৰ্ত্তিম,
পৰজীবী লতা! তথাপি যত্নৰ ক্ৰটী
নকৰিম মই, নকৰোঁ পলম আৰু
ভিক্ষা মাগি ভ্ৰাতৃ প্ৰাণ স্বামী চৰণত