পৃষ্ঠা:গদাধৰ.pdf/৪৫

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২৩৯
গদাধৰ।


—দেবী নে মানৱী? অহ, যেন প্ৰিয়া মোৰ,
প্ৰিয়-বিৰহিনী, স্বৰ্গ হন্তে নামি আহি,
কৰিছে বিহাৰ এই মৰ্ত্ত্য কাননত!
চাওঁ কোন্ প্ৰিয়াৰপী নাৰী অৱতাৰ,
শোভে সমুখত?( ধীৰে ধীৰে আগে বাঢ়ে )

সুপৰিচিতা সখীৰূপ।


কতবাৰ দেখা-শুনা এই ফুলনিত।
কিন্তু, মন-প্ৰাণ ভিতৰি অধীৰ কিয়?
ছাঁয়া দেখি কায়াভ্ৰম,—দিঠক-সপোন
দেখিছোঁ আগত।
ৰম্ভা।—ইকি! ভাবিছিলোঁ যাক!

(লাজত তলমূৰ কৰে।)


গদা।—(মনে-মনে) ভঙ্গীত পৰিছে ধৰা
অন্তৰৰ ভাব; বুজিছে অন্তৰে মোৰ
আন্তৰিক ব্যথা।
( প্ৰকাশ্যে হাঁহি হাঁহি) সৰ্ব্বজান বুলি মোক
মানিবাঁ প্ৰত্যেক; নতুবা ভাবিছাঁ জানি,
আহিম কি মতে?
ৰম্ভা।— সৰ্ব্বজান সঁচাকৈয়ে!
গদা। সঁচা হলে হাঁয়,
কিয় এই ছদ্মবেশ!
ৰম্ভা।— নকৰিবাঁ খেদ,
পূৰ্ণ হব মনোৰথ।