পৃষ্ঠা:গদাধৰ.pdf/১৬

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২১০
গদাধৰ।

নাই তৃষ্ণা, নাই লীপ্সা গৌৰৱত যাৰ,
সেই দুৰ্ভগীয়া জনে বিচাৰে ইঠাঁই,
অপাৰ চিন্তাৰ পাৰ পাওঁ বুলি ভাবি।
আতিকে দুৰ্ব্বল আৰু, যদি সি সংসাৰী;
সংসাৰ-ধুমুহা যিটে সহিব নোৱাৰি,
অকলই প্ৰাণ লই বিচাৰে জিৰণি!
তদ্ৰূপ মিলিছে দশা এই জীৱনত৷—
মানিলোঁ বিষম ঘাট্‌ সংসাৰ-যুঁজত;
আহিলোঁ অনাথ কৰি ভাৰ্য্যা-পুত্ৰ মোৰ,
—বাঘৰ চোঙ্গত সিংহী সিংহৰ পোৱালি।
এৰিলে প্ৰিয়াই দেহা পাপীৰ হাতত,
থাকিলোঁ আগতে চাই! ভঞ্জিলে সাক্ষাতে
অশেষ যন্ত্ৰণা ৰাশি,—নাযায় কথন,—
তথাপি নহল হাঁয়, শক্তি উদ্ধাৰৰ।
অনাথ সন্তান দুটি মাতৃ-বিয়োগত
উন্মাদ হইছে জানো?—বাঢ়িছে কোঢ়াল
আৰু বন্ধু বিলাপৰ? শত্ৰু-হাঁহিয়াতে
দুগুণে ধ্বনিছে তাক? হিয়াভেদী ভাবে
কঁপাই মেদিনী যেন বাজিছেহি প্ৰাণে;
মৰ্ম্মান্তিক খেদ তাৰ অতি অসহন।
দুৰ্ব্বল হইছে হিয়া, নাই মনোবল,
ধৈৰ্য্যতাই দিছে এৰি বাট।   (মৌন)

কিন্তু হাঁয়,


মৌনব্ৰত জীৱনৰ উদ্দেশ্য নহয়,