ৰমা।—কোনে?
লখিমী।—দেউতাই। দেউতাই এতিয়া মোক কালৈকো বিয়া নিদিয়ে।
ৰমা।—কিয়?
লাখিমী।—জ্যোতিষীয়ে মানা কৰিছে।
কথাটো এক প্ৰকাৰ সঁচাই। ৰমাকান্তই লখিমীৰ মত পাই এজন নগৰীয়া চিনাকী বিষয়াৰ যোগেদি কথাটো আওপকীয়াকৈ টাৰিমুৱাৰ কাণত পেলোৱাইছিল। তেওঁৰ উদ্দেশ্য আছিল, যদি আশা থকাৰ গম পায় তেন্তে খোজা বঢ়াৰ ব্যৱস্থা কৰিব। কিন্তু টাৰিমুৱাই জনালে যে তেওঁ এতিয়া ছোৱালী বিয়া নিদিয়েই। কাৰণ অৱশ্যে একো নিদিলে। কিন্তু কাৰণ আছিল। ৰমাকান্তই লাখিমীক প্ৰথমে লগ ধৰাৰ এদিন কি দুদিনৰ পাচতে টাৰিমুৱাৰ ঘৰলৈ এজন জ্যোতিষী আহিছিল। তেওঁ হাত চাই হেনো ভূত-ভবিষ্যৎ ক'ব পাৰে। টাৰিমুৱাই নিজৰ হাত চোৱালে। সঁচাকৈয়ে জ্যোতিষীয়ে যি ক'লে সি একেবাৰেই তেওঁৰ হৈ যোৱা ঘটনাৰ লগত মিলি গ'ল। তেতিয়া তেওঁ জীয়েকৰ হাতটোও চাবলৈ ক'লে। লখিমীৰ হাত চাই জ্যোতিষীয়ে ক'লে,—“আপোনাৰ ছোৱালী লখিমী যি লখিমীয়েই। এওঁ নিশ্চয় ৰজাৰ কুৱঁৰী হ'ব!”
টাৰিমুৱাই ক'লে,—“তেনে আশা কোনোমতে কৰিব নোৱাৰি।”
জ্যোতিষী।—নিশ্চয় পাৰি। জ্যোতিষ কেতিয়াও মিছা
