এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
আভাস কাব্য
দুগুনে উজ্জ্বলে বন তোমাৰ ৰূপত
অপূৰ্ব পোহৰ পৰি দেৱ-জেউতীৰ॥
বিধিৰ বিচিত্ৰ লীলা—“সুন্দ উপসুন্দে
দেখিলে তোমাক, দেবি! পৰিলে মোহত
মোহিনী ৰূপৰ তযু;—ধৰিবৰ মনে
দুয়ো ভাই গ’লা ল’ৰি তোমাৰ কাষত॥
একে লগে দুয়ো ভায়ে, কামমদে মাতি
ধৰিলে তোমাক, দেবি! হই। বিস্মৰণ,
সুন্দে বোলে “পত্নী মোৰ”-উপসুন্দে কয়,
“ভ্ৰাতৃবধু তোৰ, কিয় কৰ পৰশন?”
তোমাৰ মোহত পৰি, আজ্ঞা বিধতাৰ
পাহৰিলে দুয়ো ভায়ে;—ভাতৃ বিচ্ছেদত,
তোমাৰ কাৰণে দেবি! তিয়াগিলে প্ৰাণ
পৰস্পৰে কৰি যুদ্ধ নন্দন বনত।
ধন্য ধন্য তুমি, দেবি! ধন্য বাদোঁ আমি,
দিক পাল সবে যাৰ ঘোৰ সমৰত
পৰাভূত মানি দিলে অম্ৰাৱতী এৰি,
সংহাৰিলা তুমি তাক এক মুহূৰ্ত্তত॥
দেৱকাৰ্য্য হেতু জন্ম আছিলে তোমাৰ,
দেৱতাৰ কাৰ্য্য তুমি কৰিলা সাধন
৫৮
