পৃষ্ঠা:আভাস কাব্য.pdf/৫৮

এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
মন্দোদৰী।

 গন্ধৰ্ব্ব জীয়াৰী তুমি, দশানন প্ৰিয়া,
পুত্ৰ তযু ইন্দ্ৰজিত দেৱৰাজ অৰি,
চেনেহৰ পুত্ৰ-বধু দেবা অনুপমা
ময় দানৱৰ কন্যা প্ৰমিলা সুন্দৰী॥
ৰাক্ষস কুলৰ লক্ষী, পতিব্ৰতা সতী;
ধৰ্ম্ম পৰায়না তুমি লঙ্কাৰ ঈশ্বৰী,
কুলৰ মঙ্গল অৰ্থে ভক্তিৰ ফুলেৰে
পূজিছিলা নিতে, সতি! শঙ্কৰ শঙ্কৰী॥
কিন্তু কিবা কুক্ষেণত স্বামীয়ে তোমাৰ
লক্ষমী স্বৰূপিণী সীতা কবিলে হৰণ
পঞ্চবটী বনমাজে, চদ্ম যোগী বেশে
বিসম ভবিষ্যফল নকৰি চিন্তন॥
 ধৰ্ম নিষ্ঠা তুমি, সতি! বুলিলা স্বামীক,—
“পৰত্নী হৰণ পাপ অতি গুৰুতৰ,
বিশেষত, সতী সীতা, লক্ষ্মী স্বৰূপিণী
পূৰ্ণ-লক্ষ্মী অৱতাৰ, পূজিতা মৰ্ত্ত্যৰ॥
কথা, শুনা, প্ৰাণনাথ! লঙ্কাৰ ঈশ্বৰ!—
ক্ষমা মাগা বৈদেহীৰ ধৰি চৰনত;

৫০