পৃষ্ঠা:আভাস কাব্য.pdf/৪৩

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

সাবিত্ৰী

কৃতান্তৰ পদযুগ ধৰি দুই হাতে,
বীনয় বচনে তুমি ধৰিলা বুলিব’—
“অখণ্ড তোমাৰ বাক্য, তোমাৰ বৰত
শত পুত্ৰ সাবিত্ৰীৰ নিশ্চয় জন্মিব॥
কিন্তু যদি আজি তুমি নিয়া স্বোৱামীক,—
কিৰূপে তোমাৰ, প্ৰভু! বাক্য পূৰ্ণ হ’ব?
অখণ্ড তোমাৰ বাক্য, যদি বৃথা হয়,
মৰ্ত্ত্যত তোমাৰ নৰে দুৰনাম ক’ব॥”
তোমাৰ মুখত শুনি এনুৱা বচন,—
নিতান্ত লজ্জিত হই ক’লে মৃত্যুপতি,—
“ত্ৰিভুবন মাজে তুমি নাৰী অদ্বিতীয়া,
ধন্যবাদোঁ, তুমি সতী পতিব্ৰতা, সতি!
লই যোৱা স্বামী তুমি আকউ ঘুৰাই,”
এই বুলি মৃত্যুপতি তোমাৰ হাতত
দিলে স্বোৱামীক তযু, আহিলা উলটি
আপোন ঘৰত, দেবি! উলাহ মনত॥
ধন্য ধন্য তুমি, দেবি! সুযশ তোমাৰ
অনন্ত অক্ষয় এই মৰ জগতত;
সতী অগ্ৰগণ্যা তুমি, মৃতপতি তযু
পালে ওলোটাই প্ৰাণ তোমাৰ বলত॥

৩৫