এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
আভাস কাব্য
সেয়েতো সংসাৰ, প্ৰভু? মায়াৰ বন্ধন?
অন্তৰে নোখোজে যাব উলটি ঘৰত;
তযু পাদপদ্ম দেৱ! চিৰ শান্তি-দাতা,—
খন্তেক থাকিব দিয়াঁ ধৰিছোঁ পাৱত॥”
“চৰিত্ৰ তোমাৰ, দেখি” কলে ধৰ্ম্মৰাজ,—
“অতি তুষ্ট হ’লো, সতি! দিলো আশিৰ্ব্বাদ
সুযশ তোমাৰ খ্যাত হ’ব জগতত,
অক্ষয় তোমাৰ কীৰ্ত্তি, পবিত্র প্রবাদ॥
আাৰু বৰ লোৱা, সতি! স্বোৱামীত বাজে
যি বাঞ্ছা তোমাৰ।” তুমি ক’লা কৰযুড়ি,
“শতপুত্র হোক মোৰ তোমাৰ বৰত।”
“তথাস্তু’ বুলিলা, দেবি! কৃতান্তে সাদৰি
কৃতান্তে দি চাৰি বৰ তোমাক সুন্দৰি!
তোমাৰ স্বামীক লই আগে আগে যায়,
যোৱা তুমি পাছে ২ নীৰৱে নীৰলে,
কি ভাব মনত ভাবি, স্বামীলই চাই॥
“কিয় আহাঁ পাছে ২?”, কলে কৃতান্তই,
ঘৰলই যোৱাঁ তুমি আকউ উলটি;
অতদূৰ কিয় তুমি আহিলা মিছাতে?
নোপোৱা স্বামীক আৰু মৰতত, সতি!
৩৪
