পৃষ্ঠা:আভাস কাব্য.pdf/৪১

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

সাবিত্ৰী

এনুৱা বচন শুনি,—ধৰ্ম্ম কথা,—দেবি !
কৃতান্তে তোমাক পুনু বুলিব ধৰিলা—
“বাখানো তোমাক, সতি! এই বয়সত
ধৰ্ম্মৰ পবিত্র তত্ত্ব কিৰূপে বুজিলা?
ধন্য ধন্য, সতি! তুমি, ধন্য মাতৃ তযু
পবিত্র গৰ্ভত যাৰ জনমিলা তুমি;
ধন্য তযু ধৰ্ম্ম ভাব, ধন্য তযু জ্ঞান
ৰমণী কুলৰ তুমি গৌৰৱৰ ভূমি॥
অতি তুষ্ট হ’লো মই, আৰু লোৱাঁবৰ ।
স্বামীৰ প্ৰাণত বাজে, যেনে ইচ্ছা হয়।”
কাতৰে বুলিলা তুমি, “যদি কৃপা কৰি
দিবা, প্রভু! বৰ মোক, তুমি কৃপাময়,—
পিতা মোৰ অপুত্ৰক, তোমাৰ বৰত
হয় যেন পুত্রলাভ।” “তথাস্তু” বুলিলা
সন্তোষ মনেৰে ৰবি পুত্র ধৰ্ম্মৰাজ,—
পুনু তুমি ধীৰে ২ বুলিব’ ধৰিলাঃ—
“অসাৰ সংসাৰ, প্ৰভু! মায়া-মোহে ভৰা
জগতৰ নৰনাৰী মায়াৰ মোহত
মুগ্ধ হই, সংসাৰক চিনিব নোৱাৰি,
কত ক্লেশ, কত দুখ পায় জীৱনত ।

৩৩