এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
আভাস কাব্য
দেখি, প্রভু! তযু পদ কৰ্ম্মবন্ধ মোৰ
কিয়নো নাপালে নাশ? বিধতা বিমুখ,—
জানিলো, দাসীৰ প্রতি:—সংসাৰ-মাজত
অতি দুর্ভাগিণী মই, নাই মোৰ সুখ॥”
আকউ কৃতান্তে ধীৰে বুলিলে তোমাক,—
“আৰু বৰ লোৱাঁ, সতি! যি বাঞ্ছা মনত;
স্বামীৰ প্ৰাণত বাজে:—পতিব্ৰতা সতী
ভাৰত ৰমণী ৰত্ন তুমি জগতত॥”
বীনয় বচনে তুমি বুলিলা আকউ,
“যদি বৰ দিবা, প্রভু! হই তুষ্ট মন,—
মহাৰাজা দুমৎসেন দাসীৰ শহুৰ,
চিৰ অন্ধ, লাভ যেন হয় দুনয়ন॥
“তথাস্তু” বুলিলা দেৱ; পুনু ক’লা তুমি
‘সংসাৰ সুখৰ বাঞ্ছা নকৰোঁ মনত,—
মিছা পতি, মিছা পুত্ৰ, মিছা প্রিয়জন
অনিত্য সংসাৰ, প্ৰভু , অনিত্য জগত।
ধৰ্ম্মে যেন থাকে মতি জীৱনে মৰণে,
অধৰ্ম্ম পথত যেন নকৰোঁ ভ্রমণ
ইয়াকে প্রার্থনা কৰোঁ, দিয়া আশিৰ্ব্বাদ;
মাতিছোঁ কাতৰে, প্ৰভু! ধৰি শ্ৰীচৰণ॥”
৩২
