এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
সাবিত্ৰী
পিতৃয়ে তোমাৰ কিন্তু হই অসম্মত,
তোমাক বুজালে কত,—কত বাধা দিলে,
কিন্তু, দেবি! সতী তুমি, তুমি নামানিলা
অন্তৰৰ ভাব তযু আৰু নুঘুৰিলে॥
দেবৰ্ষি নাৰদে আহি কতনো বুলিলে,
“অন্য এজনক বৰাঁ স্বোৱামী, সুন্দৰি!
অল্পায়ু সি সত্যবান, হলে বছেৰেক,
কৃতান্তৰ দুতে তাৰ প্ৰাণ নিব হৰি।।”
“যি বুলিলা, মুনিৰাজ!” বুলিলা, সুন্দৰি!—
“হব পাৰে, মুনি-বাক্য নহ’ব বিফল;
মনে মনে কিন্তু স্বামী বৰিলো তেঁওক
থাপিলো হিয়াত সেই মূৰ্ত্তি নিৰমল॥
তেঁওকেই স্বামী ভাবি পুজিছোঁ মনত,
তেওঁৰ পাৱত মন কৰিছোঁ অৰ্পণ
জীৱনে মৰণে মোৰ তেঁওৱেই স্বামী,—
কিৰূপে ভুলিম? মোৰ তিৰুতাৰ মন॥
বৈধব্য যন্ত্ৰণা যদি আছে কপালত
কি কৰি খণ্ডাম? প্ৰভু, লাগিব ভুগিব;
অনিত্য সংসাৰ এই, অনিত্য জীৱন,
জগতত সকলোটি এদিন মৰিব॥
২৭
