পৃষ্ঠা:আভাস কাব্য.pdf/২২

এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

আভাস কাব্য

সন্ধ্যা হ’লে মনে ২ কত চিন্তা কৰি
একেথিৰে তধালাগি থাকা বাটচাই॥
চকুৰ আঁতৰ হ’লে কানাই তোমাৰ
গোটাই সংসাৰ দেখা অন্ধকাৰময়;
পুত্ৰৰ মঙ্গল হেতু কত পুজা দিয়া
ভক্তিভাবে স’তে, ৰাণি! মণ্ডিৰত গই॥
কত তুতিনতি কৰি কালী মণ্ডিৰত
ভক্তিভাবে কোৱা, “আই! কলুষনাশিনি।
কৃপা কৰি কৰা দুৰ কৃষ্ণৰ বিপদ
অৰণ্যত কৰা ৰক্ষা, মহিষ-মদ্দিনি॥
কানাইৰ পৰা ননী ৰাখিব নোৱাৰি
লুকাই ঘৰত, যেৱে গোকুলৰ নাৰী
গালি পাৰে, শাও দিয়ে, যি আহে মুখত,
মাতৃৰ পৰাণ!—তুমি সহিব নোৱাৰি
বীনয় বচনে কোৱাঁ, ব্ৰজ গোপিনীক
“কানাই কি মোৰে ল’ৰা? তোমাৰ নহয়?
জনমালো ময়ে বুলি, কৃষ্ণ কি মোৰেই!
কিয় দিলা শাও? দয়া নোহে কৃষ্ণলই?”
পুত্ৰৰ কাৰণে সহি, কোমল প্ৰাণত
ব্ৰজ গোপিনীৰ বহু গালি অপমান,

১৪