পৃষ্ঠা:অসমৰ বুৰঞ্জী গোহাঞি বৰুৱা.djvu/৭২

হাতত পৰিল। শেহান্তৰত, ই-সেনাপতি ৰজা ৰামসিংহই আহোমৰ পৰা সহিৰ নোৱাৰি পলাব লগাত পৰে। এই ৰণ-জলে পলম ঘটিছিল মাখোন দৈৱৰ গণনাৰ যেত। উলটি যাবৰ সময়ত এশীয়া সৈন্তৰ নিপুণতা দেখি, পাওৰেৰে চাহৰ সেনাপতি মীৰ্জা বা জয়সিংহৰ পুত্ৰ ৰ ৰামসিংহে এই বুলি বখানিছিল,- প্ৰত্যেক অসমীয়া সেনাই নাও বাব পাৰে, কাড় মাৰিব পাৰে, মাটি কাটিৰ পাৰে, বন্দুক মাৰিব পাৰে। এনেকুৱা সকলো কামত নিপুণ সেনা মই ভাৰতবৰ্ষৰ আন কোনো ঠাইত দেখা নাছিলো। ” ১৬৭• এটাত শৰাই ঘাটৰ ৰণত আহোমৰ এয় হোৱাত, মানাহ নৈলৈকে আহোম ৰাজ্য বহলাই, তাত চকী আৰু ৰাট পাতি, বঁটাৰূপে লাচিত ঘোৰা-কোঁৱৰক বৰফুকন পাতি গুৱাহাটীত নিগাজীকৈ ৰখা হয়। অলপ দিনৰ পাচতে লাচিত বৰফুকনৰ সকাল- মৃত্যু হোৱাত, ককায়েক লালক নিমাতী ফুকনৰ বৰফুকন পতা হয়। চুন্যতফা, চুষা, চুহুং, গোৰৰকোৱৰ ৰু চুজিফা স্বৰ্গদেৱ চক্ৰধবজসিংহৰ পাচত, তেওঁৰ ভায়েক চুগতফা কোৱৰ, ঐ ১৬৪১ চনত না হয়। তেওঁ শিঙৰিঘৰ উঠাৰ পাচত, হিন্দুমতে উদয়াদিত্য নাম লয়। (১) চুন্যতফা স্বৰ্গদেৱে গুৱাহাটীত ৰামগড়, পানীগড়, উজনিত বৰাগ-আলি প্ৰভৃতি কৰাই কিছুমান কীৰ্তিচিন্ ৰাখে। ফলা-আক্ৰমণলৈ গৈ বিষমৰূপে ঘাটি হাত সেনাপতি ৰজাই বৰ লাজ দিয়ে; সেই আপাহতে স্বৰ্গদেৱৰ ভায়েক সৰু- গগাহাঞিৰ লগাই, ঐঃ ১৬৭১ চনত, ভেবে হাজৰিকাই ৰজাক বধ কৰালে; আৰু তেওঁৰ লোকান্তৰৰ পাচত, সেই ভায়েক সৰুগগাহাঞি বা চুফা কোৱৰক জঃ ১৬৭২ চনত ৰা পতা হয়। হিন্দুমতে তেওঁক মধ্বজ নামেৰেও জনা মুহলশান সোহাৰি পেলামগৈ। ” এনেতে, এটা চৰীয়াই শুৰি গৈ ৰজাত অনলে। ফলে চলজে লাচিতক অনতিপলমে মতাই নি সুধিলে, “তই সঁচাকৈয়ে মুছলমানক জিৰিব পাৰিৰিনে?” মাটিতে এই বুলি তালিকে সাহসেৰে প্ৰত্যুত্তৰ দিলে, “আমি স্বৰ্গদেৱ-ঈশ্বৰ। এতে সুধিলে, “কেনেকৈ পাৰিৰি? লাঠিতে বি, ধী, গহীনভাৱে উত্তৰত এই বুলি নিৰেদিতে, যাজকীয় ৰে সৈতে বিনিমগৈ নেই। ” ৰাই লাচিতৰ মূৰৰপৰা পৰিলৈকে এবাৰ একা মনেৰে চাই লৈ, কড়-মা তৰোৰাল-খুৰৰাৱা, বেবি-চলোৱা, যতী-সৰা এনে গোটাচেৰে বিৰু বিলৰ পৰীক্ষা কৰি চালে। সেই পৰীক্ষাত লাটিভে এনী তিনোতা কেক-পি কাণৰ বি সি এপাড় সবাই পায়; এলোতে এটা খেলিনেলিকৈ পুতি দিয়া কলগুলি হেই হো হো কৰে। চেৰি এৰি বো, ইটাৰপৰা পিয়াই সিটোলৈ উঠ, চলি খুেৱা; জীবনে দেখবেশিৰি, তলা দি ৰ কৰি নেতা। যাই কে িনি হৈ কৈ , ও, মোৰ মৰে বিহ। তোই মুছলমানক জিৰি মোৰ মানা ক্ষা কৰিব পাৰি। এক মই আজিয়েই এবণেতি বিৰ ৰাৰ দিলে। সেই অনুসৰি, লাটি পেলেই “ মোৰ পতা। অৰ পা, ভেও নিজ বিভাযাৰীৰি লাৰুলৰ চিনাকি মি বাই বিশে। | ১) অতি আবেগ আহা সে পায় না। কাৰ “তু *৮।