এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
তেজপুৰৰ পৰা উলটি গৈ ভূধৰে হৰনাথকে আদি কৰি
আত্মীয়-কুটুম্বসকলক মতাই আনিলে আৰু সকলো কথা কৈ
এতিয়া কেনেকৈ কি কৰিব তাৰ উপায় বিচাৰিলে। তেওঁ
ক’লে,—“যদিও পীতাম্বৰলৈ ছোৱালী নিদিয়া ঠিক হ’ল,
তথাপি সেই দিনাই বিয়াখন পাতিব পৰা হ’লে ভাল আছিল।
সকলো যা-যোগাৰ হৈ গ’ল ; গাখীৰ-পানীৰো বয়না দিয়া
হ’ল। এতিয়া সেইবোৰ পেলনি গ’লে বহুতো লোকচান হ’ব।”
এজনে ক’লে,—“মণিৰ লগত বিয়াখন পাতিব পৰা হ’লে
বেয়া নহ’ল হেতেন। এতিয়া যদিও সিহঁতৰ অৱস্থা বেয়া,
তথাপি আগলৈ ভাল হোৱাৰ অাশা আছে। লৰা-ছোৱালীও
জোৰ হ’ব। তাতে সৰুৰে পৰা দেখা-শুনা, ফাকি-ফুকাৰ
ভয় নাই।”
আন এজনে ক’লে,—“সিহঁতৰো মন থাকিব পায়।
কোনো কোনোৱে ধেমালিতে সিহঁতক জোৰাই দিলে সিহঁতে
বেয়া নাপায়, মুখ টিপি হাঁহিহে মাৰে।”
ভূধৰ।—ময়ো আগৰে পৰা মণিকেই দিম বুলি ভাবি
ছিলোঁ। কিন্তু তেওঁলোকৰ ফালৰ পৰা কোনো চেষ্টা
