পৃষ্ঠা:অদৃষ্ট.pdf/৪১

ষষ্ঠ অধ্যায় । ভাগ্যোদয় ৷

   খঙত একো নাই হৈ চেনিৰাম আৰু পণ্ডিতক শাও দি দি নৰাই অাহি চৰকাৰী অালিত উঠিল। এনেতে তেওঁ আলিয়ে আলিয়ে আহি থকা বাবাজী এজন দেখা পালে। বাবাজীৰ দাঢ়ি-গোঁফ দীঘল, চুলি জঁট বন্ধা, গাত লেংটিডালৰ বাহিৰে আন কাপোৰ-কানি একো নাই । হাতত এডাল চিমটা, কান্ধত সৰু জোলোঙা এখন ।
   নিলগতে বাবাজীক দেখা পাই নৰাইৰ খঙে শাম কাটিলে। তেওঁৰ মনত পৰিল, এনেকুৱা এজন বাবাজীয়েই হেনো তাহানি শূলপাণি শৰ্ম্মাক পোতা পুখুৰীৰ পৰা এনাও ধন উলিয়াই দিছিল । তেতিয়াৰে পৰা শূলপাণিৰ ঘৰ ধনী মানুহ । এতিয়া এই বাবাজীক সন্তুষ্ট কৰিব পাৰিলে কিজানিব৷ তেওঁৰো কপাল ফুলে। তেওঁ এনেকৈ ভাবি থাকোঁতেই বাবাজী অাহি তেওঁৰ ওচৰ পালে । নৰায়ে ততালিকে বাবাজীক আঠু কাঢ়ি সেৱা কৰিলে । বাবাজী সন্তুষ্ট হ’ল অাৰু আশীৰ্ব্বাদ দি খাব খুজিলে
   নৰায়ে সুধিলে —“আপুনি কলৈ যাব?” :
   বাবা। কহাঁ জাউগা, উসকা পতা নহীং হৈ ।
   নৰাই। আহিছে ক’ৰ পৰা?