বিপুল খাটনিয়াৰক যিমান দূৰ জানো
ডাঃ অনিল কুমাৰ চৌধুৰী
প্ৰয়াত বিপুল খাটনিয়াৰক মই এজন সন্মানীয় বন্ধু হিচাপে গ্ৰহণ কৰিছিলোঁ। শ্ৰীমতীৰ পক্ষৰপৰা খাটনিয়াৰে মোক পেহা বুলি মাতিব লাগিছিল যদিও সম্বোধনটো উহ্য হৈয়ে থাকিল। অৱশ্যে শ্ৰীমতীক পেহী বুলি মতা শুনিছিলোঁ। প্ৰকৃততে খাটনিয়াৰক লগ পোৱাৰ আগত তেখেতৰ পত্নী ৰীণাক কেবাদিনো লগ পাইছিলোঁ— এওঁ স্কুললৈ অহা-যোৱা কৰোঁতে আৰু মই অফিচলৈ গৈ থাকোঁতে বা ওভতোঁতে। ৰীণাই বৰ সুন্দৰকৈ পেহা বুলি মাতিছিল। আৰু তেনেকৈয়ে ঘনিষ্ঠতা বাঢ়িছিল। আমাৰ ল’ৰা দুজনক যেতিয়া লিটিল ফ্লাৱাৰ স্কুলত নামভৰ্তি কৰাইছিলে, স্কুল বাছৰ ব্যৱস্থা নাছিল। সিহঁতে বৰ কষ্টেৰে আমাৰ অঞ্চলৰপৰা অহা-যোৱা কৰিব লাগিছিল বহুতো যোৰা- তাপলি মাৰি। তেনেক্ষেত্ৰত মোৰেই বন্ধু, ইঞ্জিনিয়াৰ প্ৰদীপ বৰুৱাক অভিভাৱকসকলৰ সহযোগত এখন স্কুল বাছ কিনিবলৈ কৈছিলোঁ। লগতে কৈছিলোঁ ভৱিষ্যতে গুৱাহাটীত এইটো এটা ভাল ব্যৱসায় হোৱাৰ সম্ভাৱনীয়তাৰ কথা। বৰুৱাই কথাটোত গুৰুত্ব দি অভিভাৱক কিছুমানক গোট খুৱাই কথাটো আলোচনা কৰিলে আৰু যথাসময়ত Sarvanu নামকৰণ কৰি বাছ এখন কিনিলে। আমিও কিছু সকাহ পালোঁ। তেনে এখন আলোচনাতেই মই প্ৰথম খাটনিয়াৰক লগ পোৱা মনত আছে। তেওঁ ইয়াৰ অংশীদাৰ আছিল। পিছত ব্যৱসায়ভিত্তিক লোৱাত বৰুৱাই প্ৰায় নিজা উদ্যোগতে বহলভিত্তিত ব্যৱসায় চলাবলৈ মনস্থ কৰিলে সম্ভৱ। গতিকে কিছু খেলিমেলিৰো সৃষ্টি হোৱাত খাটনিয়াৰ আৰু মই আমাৰ মূল ধনখিনি লৈ ব্যৱসায় সামৰিলোঁ। যি নহওক স্কুললৈ অহা-যোৱা কৰাত আমাৰ ল’ৰাৰ কিছু হলেও সুবিধা হ’ল যদিও বৰুৱাই দিব লগা সুবিধা কৰি নিদিলে। যিখিনি পালোঁ তাতেই সন্তুষ্ট থাকিলোঁ। তেতিয়াই খাটনিয়াৰক বুজাত কিছু সুবিধা হ’ল। তেওঁ মূল টকাখিনি ঘূৰাই লৈ নিজৰ স্বত্বৰ কোনো দাবী নথকাকৈ এৰি দি খামখেয়ালিবোৰৰ পৰা আঁতৰি আহি সকাহ লভিলে।
খাটনিয়াৰৰ সাহিত্যকৃতিৰ কথা আলোচনা কৰা মোৰ এই লিখনিৰ উদ্দেশ্য
