ডেচ্‌দিমোনা কাব্য/পাতনি আৰু সমৰ্পণ

[ পাতনি ]
পাতনি।

“ভাল বন্দী পালা তুমি, দুৰাশা ডাকিনি!—
কৰিব’ তোমাৰ পূৰ মনৰ কামনা
কোৱাইছা যেই-সেই তুমি, পিশাচিনি!—
যেইসেই কৰাইছা নকৰি ভাবনা!!”

 আমাৰ অনন্ত দুৰাশাৰ অন্ত নাই! জগতৰ সৰ্ব্বপ্ৰধান কবি, কবিকুল শিৰোমণি চেক্ষপীৰ ক’ত? আৰু আমাৰ নিচিনা ক্ষুদ্ৰতকৈ ও ক্ষুদ্ৰ, নগণ্য প্ৰাণী ক’ত? অথছ, দুৰাশা ডাকিনীয়ে পাই আমাক যিইচ্ছা তা’কে কৰাইছে!!

 এই “ডেচ্ দিমোনা' কাব্যখনি আমাৰ সেই দুৰাশাৰেই ফল। মহাকবি চেক্ষপীৰৰ “ওথেলো” নাটকৰ প্ৰধান নায়িকা “ডেচ্ দিমোনা”ৰ ছঁয়ালৈ এই ক্ষুদ্ৰ কাব্যৰ অবতাৰণা। মৰমীয়াল পাঠক পাঠিকা সকলে যেন লিখোতাৰ দুঃসাহস মাৰ্জ্জনা কৰে, ইয়াকেহে গোহাৰি কৰিলো।

 শেহত কওঁ, যে এই পুথিখনি লিখিবৰ আজি বহুত দিন হ’ল। নানাৰকম অসুবিধা গতিকে, ইমানদিনে পুথি খনিৰে ৰাইজৰ আগত দেখা দিব নোৱাৰিছিল। সম্প্ৰতি আমাৰ “আসাম পাৱলিছিং হাউচ”ৰ বিদ্যোৎসাহী ম্যানেজাৰ শ্ৰীযুৎ জিতেন্দ্ৰকুমাৰ দাস মহোদয়ে আগ্ৰহ কৰি ইয়াক প্ৰকাশ কৰে। এই কাৰ্য্যৰ নিমিত্তে তেখেতৰ ওছৰত লিখোঁতা চিৰঋণী,—আৰু, লগেলগে, পাঠক সকলৰো তেখেত শলাগৰ পাত্ৰ।

ইতি। ২৯।১।১৭—লিখোঁতা।

[ উপহাৰ ]

উপহাৰ পিঠি।







⸻⸻⸻⸻⸻⸻


⸻⸻
⸻⸻
 

[ সমৰ্পণ ]
সমৰ্পণ।

পৰম কল্যানীয়া
শ্ৰীমতী জয়দা আইদেও।
     নগাঁও,–আসাম।


মৰমৰ ভনীটি!
 দিছিলে ঈশ্বৰে মোক দুটি মাত্ৰ ধন
“ভনীটি’ নামেৰে,-মোৰ ভনীটি স্নেহৰ!
দুৰ্ভাগ্যৰ ফলে, এটি কৰিলে হৰণ
অকালত নিদাৰুণ কালে কৃতান্তৰ!!
“সুৰেণৰ” মৃত্যু-শোক নউ পাহৰোতে,
চকুৰ চকুলো মাৰ নউ যাওতেই,
নুমলীয়া সৰুভনী লাহৰী বিমলা
কন্দালে দুনাই মোক কান্দি থাকোতেই॥
 দুটি ভনীটিৰ তুমি একেটি ভনীটি
আছা সংসাৰত মাথোঁ-কিবা দিম মই?
নিতাস্ত কঙ্গাল, হায়! একো নাই মোৰ,
আছে মাথোঁ শোকতাপ ব্যাকুল হৃদয়,-
আৰু আছে দুচকুত চকুলো দুধাৰি,
বিষাদৰ হুমুনীয়, নিৰাশা মনত,-
কোলালোৱা দুটি হাত—মৰমত-মতা
মুখৰ “ভনীটি” মাত নিৰস মুখত॥

[ সমৰ্পণ ]

আৰু সেই তাহানিৰ অকৰা আঙ্গুলি
যাৰে স’তে গাঁথিছিলে মালা পলাশৰ
উন্মাদিনী “বিৰহিনী” “মইনা” “মালিতা”
“মালচ” “আঁজলি” “ধ্বংস কমতা পুৰৰ”
“আভাস” আভাসময়ী চিত্ৰ ৰমনীৰ।
অফুটন “ঢোপাকলি” চেঙ্গেৰা কালৰ
“বৈদেহীৰ নিৰ্ব্বাসন” চকুলোৰে-ভৰা,
“তিৰুতার আত্মদান” জয় সাগৰৰ॥
বীৰ প্ৰসবিনী এই আসাম ভূমিৰ
মূৰ্ত্তিমতী শক্তিৰূপ, ভীম নিনাদিনী
বীৰকন্যা, বীৰাঙ্গনা বিধৱা গাভৰু
মূলা নামে তাহানিৰ “আহোম ৰমণী”,
সেই আঙ্গুলিৰে গঁথা “ডেচ্ দিমোনা” মোৰ,
অতি হেপাহত দিলো তোমাৰ হাতত,
ককায়াৰ গঁথাবুলি পিন্ধিবা ডিঙ্গিত,
ইয়াকেই খাটোঁ মাথোঁ তোমাৰ কাষত॥
      ইতি।

ভদৰি বৰবৰুৱাৰ আলি
২৯ চেপ্তেম্বৰ—১৯১৪
বিজয়া দশমী
}
তোমাৰ মৰমৰ
“সৰুককাই দেও”

[ মহাকবি ]
মহাকবি চেক্ষপীৰ।

 জানো দিলে বীণাপানী বীণা আপোনাৰ
বজাব তোমাক, কবি! দেখি যোগ্যবান,
সি বীণাতে গাই, জানো, সুমধুৰ গীত
কৰিলা মোহিত তুমি মানৱৰ প্ৰাণ॥
দিলে জানো চিত্ৰলেখা লেখনী নিজৰ
আঁকিলা মোহিনী ছবি কিবা চমৎকাৰ,
মিৰেণ্ডা, জেচিকা, আৰু ডেচ্ দিমোনা সতী
লিউক্ৰেটীনা, ওফিলীয়া চিত্ৰ জুলীয়াৰ॥
কাব্য-ফুলনীত তুমি কবিৰূপী কুলি,
কি বসন্তে কি হেমন্তে সকলো কালতে,
আন্ধাৰত পোহৰত মনৰ হৰিষে
গালে মধুময় গীত মধুৰ সুৰতে॥
প্ৰণমো তোমাক আমি, কবিকুলমণি!
মৰিও অমৰ তুমি বিখ্যাত জগতে॥

---মালচ (অপ্ৰকাশিত)